|
RZEŹBA
TERENU BABIOGÓRSKIEGO PARKU NARODOWEGO
Babia
Góra oglądana od północy lub południa stanowi ogromny masyw,
szeroko rozłożony z niezbyt zaznaczającym się szczytem. Oglądana
od zachodniej lub wschodniej strony przedstawia wyraźnie swą
asymetryczność w nachyleniu stoków: stok północny, bardzo
stromy i łagodnie opadający stok południowy.
W
ukształtowaniu masywu można wyróżnić:
- wąską wierzchowinę grzbietową,
- stoki grzbietu głównego
- podnóża.
Na
stosunkowo niewielkim obszarze Babiej Góry rozwijają się
wszystkie znane w Beskidach typy osuwisk. Rozwojowi morfologii
osuwiskowej tego obszaru sprzyjają: duże nachylenie stoków, ukośne
ułożenie warstw piaskowca magurskiego, wysokie opady w okresie
letnim, istnienie ścian skalnych i duże nachylenie stoku.
Duże
powierzchnie szczytowe masywu Babiej Góry zajmują gołoborza, żleby
kamieniste.
Stok
północny przedstawia obraz o żywej i ciągle rozwijającej się
współcześnie rzeźbie (nisze, ściany skalne). Odmiennie
uformowany jest stok południowy. Górna część stoku posiada małe
nachylenie i bardziej monotonną rzeźbę od dolnej stromszej części.
Wokół
masywu od 700 do 1200m n.p.m ciągną się podnóża. Po stronie północnej
podnóża ograniczone są dwiema dużymi dolinami potoków. Mniejsze
dolinki zbierają się dośrodkowo dzieląc podnóża na szereg równoległych
grzbietów. Sieć dolin ma kształt rozłożonego wachlarza
(koncentrycznie zbieżne).
Po
stronie południowej masywu sieć dolin ułożona jest promieniście,
rozbieżnie. Potoki spływające tymi dolinami nie łączą się
razem, lecz dopiero na dnie Kotliny Orawskiej. Podnóża rozcięte
przez doliny po obydwu stronach są bardzo podobne. Podłużny
spadek dolin jest duży, a profil poprzeczny przypomina rozwartą
literę V.
źródło:
Babiogórski Park Narodowy, dodano: 18.01.2006r.
|
